VRANJE – Komplet ili pojedinačne ulaznice za 41. izdanje festivala Borini pozorišni dani od danas su u prodaji. Blagajna Pozorišta će počev od danas do 28. oktobra, osim nedelje, 17. oktobra, raditi od 13 do 20 časova svakog dana. Pojedinačne ulaznice se mogu kupiti po ceni od 800 dinara, dok su kompleti u prodaji po ceni od 4.000 dinara.
Među glumcima koji će biti na sceni pred vranjskom publikom su Nenad Jezdić, Nataša Ninković, Nela Mihailović, Hana Selimović, Ljubomir Bandović, Sloboda Mićalović, Ljiljana Blagojević, Bojan Dimitrijević i dr.
O predstavama koje će biti na repertoaru je govorio selektor ovogodišnjeg festivala Slobodan Savić, a deo teksta prenosimo u nastavku.
U dve predstave koje opkružuju ovogodišnju selekciju (Nečista krv i Ako dugo gledaš u ponor) u prvom planu je nasilje nad ženama u svim pojavnim oblicima: od psihološkog do fizičkog, od nasilja u porodici i braku do nasilja izvan braka, na radnom mestu na primer, i zloupotrebe pozicije moći. Ako je Stankovićeva Nečista krv studija slučaja Sofke, odnosno priča o suspregnutoj, neoslobođenoj strasti, prkosu i ponosu, snatrenju o slobodi i visokim idealima, predavanju i prepuštanju tragičnoj liniji života, onda je predstava Ako dugo gledaš u ponor studija slučaja Nejre, koju kao i Sofku prati “porodična kletva”, i njene tragične sudbine od detinjstva do rane mladosti. A, opet, obe su predstave ogledalo društva i njegovih naopakih normi koje se ogledaju u socijalnoj, ekonomskoj i klasnoj raslojenosti.
Kao da je Tolstojeva rečenica s početka Ane Karenjine, napisana pre bezmalo 150 godina (“Sve srećne porodice nalik su jedna drugoj, svaka nesrećna porodica nesrećna je na svoj način.”), i danas paradigma i neoborivi pustulat vremena i društva u kojem živimo, u kojem je porodica kao osnovna ćelija devastirana i ugrožena do krajnjih granica. I ovu predstavu možemo razumeti kao studiju slučaja Karenjinove supruge Ane čija pojedinačna sudbina implicira čitav niz društvenih i socijalnih pitanja.
Nagriženost i ugroženost porodice, braka, ljubavi, emaptije, ali i egzistencije kao takve prepoznajemo i u predstavama Pučina, 64 i Ivanovo samoubistvo, naravno u kontekstu različitih motivacijskih i tematskih čvorišta. Pored brakolomstva, karijerizma, sveopšteg nemorala, socijalnog raslojavanja i trivija u kojima se kupa takozvano javno mnenje, ovo čitanje Pučine, decentno i nenametljivo, ukazuje i na ono čega u originalnom dramskom predlošku nema: na sveopštu korupciju i partokratiju u kojima je ogrezlo građansko društvo u povoju.
Komadom 64 Tena Štivičić se zapravo “vraća” jednoj od dominantnijih tema svog dramskog pisma – preispitivanju muško-ženskih odnosa u kontekstu ustaljenih stereotipa o braku, ljubavi, društvenom i socijalnom statusu, karijeri, prijateljstvu, slobodi, emancipaciji, odnosu roditelja i dece, sukobu generacija…Radikalna, u ovom slučaju i legitimna adaptacija prvog Čehovljevog komada Ivanov, predstava Ivanovo samoubistvo, studija je slučaja beznadežne egzistencijalne praznine i čemera naslovnog junaka iza koje zjapi jedan neuspeli, promašeni brak, jedna neostvarena, nesrećna ljubav i neizbežni splin malograđanske, palanačke sredine.
Najzad, ni predstava u čast nagrađenih, Placebo, nije nasumično izabrana. Njen reski, crnohumorni prosede u formi gorke komedije nudi pročišćenje od svih afekata s kojima ćemo se sresti u predstavama Glavnog programa. To pročišćenje priziva i preko potrebno oslobađanje od svih mentalitetskih zabluda i atavističkog nasleđa čemu smo, i kao narod i kao ljudi, skloni i prijemčivi.
Političnost svih izabranih predstava ogleda se pre svega u načinu pristupa, tretmana i scenske eksplikacije svih ovih, i drugih, kompleksnih pitanja i tema što na sceni rezultira upotrebom iskustava modernih, savremenih pozorišnih praksi.
