Neki detalji iz života večnog ambasadora Vranja koji sada ima svoju ulicu u srcu Beograda, uz Hram Svetog Save na Vračaru, malo su poznati široj javnosti, a među njima je i period njegovog života u prestonici kada je proglašen izdajnikom i bio na meti nekih medija kao što je to danas slučaj sa napadima na javne ličnosti u tabloidima.
Naime, nakon povlačenja iz Niša u Crnu Goru i povratka u okupirani Beograd, Bora se suočio sa izuzetno lošim finansijskim stanjem porodice i nestašicom najosnovnijih namirnica. Ljudi su pod okupacijom gladovali, a njemu je pretila i opasnost ponovne deportacije. O ratnim danima Bore Stankovića i pomenutim detaljima pisao je Vule Žurić.
Bora je sarađivao sa okupatorskim novinama, zbog čega je nakon rata bio žigosan kao izdajnik. Uglavnom se radilo o feljtonima posvećenim svakodnevici okupirane srpske prestonice, koji su objavljivani pod zajedničim naslovom „Beogradske šetnje“.
Beogradske novine su bile zvanični organ okupacionih vlasti. Štampane su u nemačkom i srpskom izdanju na latinici, najpre dva puta nedeljno, potom svakodnevno.
„Dok su tokom rata i po oslobođenju smatrane za simbol antisrpske okupatorske kulturne politike, danas ih čitamo kao dragocen i bogat izvor informacija o političkom stanju, ali još više o privatnom životu u okupiranoj Srbiji i Beogradu“ – piše Žurić.
Takođe, sama srpska vlada u emigraciji se „obilato služila Beogradskim novinama“ jer su one bile šansa za održavanje veze sa okupiranom Srbijom.
Mnoge porodice su „jedino zahvaljujući tom listu, mogle tri pune godine“ da budu upoznate sa onim što prolaze njihovi kod kuće i van zemlje.
Nakon što je Politika ponovo počela da izlazi, urednici su napali Boru Stankovića u nekoliko članaka „onako kako danas javne ličnosti umeju da mrcvare tabloidi“.
Povod je bila turneja Narodnog pozorišta po Bosni, Dalmaciji i Vojvodini, u okviru koje je trebalo da bude igrana i koštana.
„Umesto da se izdajnik hapsi, on se još nagrađuje!“ – stajalo je u nepotpisanim člancima.
„Beogradska čaršija jednostavno nije mogla da mu oprosti to što je umesto o žalu za mlados’ i božijim ljudima pod okupacijom pisao o zabušantima i ratnim profiterima“ – ističe Žurić.
